ABC porozumienia bez przemocy, czyli o słynnym NVC - cz. 2

ABC porozumienia bez przemocy, czyli o słynnym NVC – cz. 2

W pierwszej części serii artykułów o Porozumieniu bez Przemocy przytoczyłam podstawy dotyczące tego niezwykle pokojowego sposobu komunikacji. Wiadomo już skąd nurt ten się wziął, co zakłada i dlaczego warto go stosować.

Druga część poświęcona jest praktycznemu zastosowaniu NVC w życiu codziennym.

TO SIĘ PRZYDA

Chcąc zacząć stosować świadomie Porozumienie bez Przemocy warto w pierwszej kolejności zaobserwować, czy w naszym sposobie mówienia:

używamy zaimków osobowych (ja, ty, on, ona, ono, my, wy, oni, one); SZCZEGÓLNIE WYKORZYSTUJĄC „JA” (np. „Czuję się źle, kiedy…”)
są obecne magiczne słowa „proszę”, „przepraszam”, „dziękuję” <3
formułujemy zdania w trybie warunkowym (np. „Gdyby w domu każdy wykonywał obowiązki, to czułabym się…”)
zadajemy pytania (np. „Dlaczego?”, „W jakim celu?”, „Co sądzisz o…?”)
uwzględniamy delikatności drugiego człowieka (np. „Wiem, że lubisz jeść na śniadanie nutellę, ale zależy mi na Twoim zdrowiu, więc dlatego przygotowałam kanapkę z pastą warzywną.” zamiast „Nie dostaniesz nutelli!”)
najczęściej próbujemy znaleźć odpowiedź na pytanie „Co tu się dzieje?” – prosto i zgodnie z rzeczywistością, bez nerwów

Jaki bilans? 😉

ETAP 1

Najpierw powinniśmy świadomie przyjrzeć się temu w jaki sposób mówimy – odsyłam do zadania domowego z pierwszej części – o tu. 😉

ETAP 2

Jeżeli już dojdziemy do tego jakie elementy przeważają w naszej komunikacji dużo łatwiej będzie nam wyeliminować nie do końca prawidłowe sformułowania. Zmianę najłatwiej zacząć od wyrażania tego, co miłe i przyjemne DLA NAS (wiadomo ;)), używając takich zdań jak:

„Bardzo się cieszę, że chcesz posprzątać swoje zabawki z całego salonu!”
„Jestem szczęśliwa, że w weekend nie muszę przygotowywać dla wszystkich śniadania.”
„Fantastycznie, że każdy może zająć się sobą i mam wolne popołudnie!”

Tak, tak. 😉 Chodzi o mówienie tego, co się widzi lub chce widzieć i to w sposób pozytywny. Trochę jak zaklinanie rzeczywistości, owszem 😉 , ale za to jakie przyjemne! 😉

WAŻNE: Trzeba mieć na uwadze fakt, że powtarza się to WIELOKROTNIE w ciągu każdego dnia, aż w końcu stanie się to naturalne. 1-2 razy na dobę to za mało i nie przyniesie zamierzonych efektów.

ETAP 3

Najtrudniejszy, ale zarazem wprowadzający na docelowy poziom. Jeśli opanujemy już etap 2. możemy zacząć wprowadzać kolejne elementy do swoich wypowiedzi – tych, które nie dotyczą tylko przyjemności.

Przykłady:

„Gdyby naczynia były odkładane do zmywarki przez każdego na bieżąco, czułbym się spokojniejszy, wracając po pracy do domu, wiedząc, że nie zastanie mnie pełen zlew.”
„Źle się czuję, kiedy podnosisz na mnie głos.”
„W jakim celu rozsypałeś kilogram cukru na podłogę? (tak, też w takiej sytuacji 😉 )
„Dlaczego podarłeś książeczkę? Czy uważasz, że można coś z tym zrobić?”
„Widzę, że jesteś rozzłoszczony. Co się stało?”

Również wielokrotnie, codziennie i aż nie zacznie być to naturalne!

WSKAZÓWKI NA KAŻDYM ETAPIE

Notujmy: kiedy się udało wprowadzić zmianę językową, kiedy się nie udało i dlaczego, jak się czujemy, jakie są reakcje moje, Dziecka, innych domowników? Takie porządkowanie na piśmie przez jakiś czas na prawdę jest bardzo pomocne!

Nikt nie mówił, że NVC to łatwa sztuka 😉 Powtórzę, że na początku wprowadzania świadomej zmiany jest dziwnie, nieswojo, nienaturalnie. To normalne i po prostu należy w tym wytrwać. W końcu stanie się to normą. Zauważymy także, że w pewnym momencie Dziecko zacznie od nas chłonąć „nowy język” i w przypadku Starszaków (najlepiej to widać ok. 4-5 r.ż.) powtarzać!